چکامه ای از یزید

چکامه ای از یزید

غربون مولا

چه گويم ، كاين چكامه خود تمام است
ز بسمل ، يكسره ، تا والسّلام است
ولي چون شمر ِ ذي الجوشن ز من خواست
بناگه كير ِ كفرم سخت برخاست
بگويم چند بيتي ، گرچه دانم
كه پيش ِ اين چكامه ناتوانم
*
همه دانيد جريان ِ محمّد
( كه كير ِ من به قرآن ِ محمّد )
محمّد زاده ي ِ كون ِ خدا بود
هم از اين روي ختم ِ انْ بيا بود
به كشتار و ستم بر تازيان تاخت
رسوم ِ نيك ِ ايشان را برانداخت
عرب ، شد زين تبه ْ دين ، چون هيولا
شعارش : لا الهٌ مرگ الا
بشد گيتي سراپا چون جهنّم
ز آشوب و ز كشتار ِ دمادم
ازايشان گشت ايران جمله ويران
تفو بر دين و بر الله و قرآن
بساط ِ غارت ، افزون خواهي آورد
علي ارث ِ خُسور ِ خود طلب كرد
زدي اين بر سر ِ آن زخم ِ شمشير
زدي بر مقعد ِ اين ، آن يكي تير
يكي دارابگرد ِ فارس مي خواست
حريفش جان ِ او با زهر مي كاست
معاويّه حسن را سخت گاييد
حسين از ترس ِ كون بر خويشتن ريد
كه يك چندي ، دو لب از ياوه بردوخت
ولي از عشق ِ غارت ، سخت مي سوخت
معاويّه چو از كون ِ جهان جَست
يزيد آمد به تخت ِ مُلك بنشست
مسلماني نبودش غير ِ نامي
كه بُد ميخواره ي ِ صاحب ْ كلامي
تو گر ديوان ِ اشعارش بخواني
خري خود گر مسلمانش بداني
حسين امّا مسلمان بُد سراپا
هيولا در هيولا در هيولا
يكي زن ْ باره ديو ِ مردم ْ آزار
چو جدّ ِ مرگ ْ بارش ، پاره ْ افسار
طمع ، ناگه جنون بر كلّه اش ريخت

نه تنها بر خودش ، بر گلّه اش ريخت
وزآن سو نامه آمد خر به خروار
ز هردمبيل مشتي خلق ِ طرّار
: بيا ابن ِ رسول الله به كوفه
كه پُر سازيم آخور از علوفه
( در آن هنگام ، بصره پايگه بود
نظارت ْ گاه ِ ايران ِ تبه بود )
*
حسين از مكّه چون قصد ِ سفر كرد
تمام ِ اهل ِ بيتش را خبر كرد
يكي عبّاس ِ مشك از ته دريده
يكي آن زينب ِ بر خويش ريده
علي اكبر كه كوني با صفا داشت
نشاني از نژاد ِ ان ْ بيا داشت
علي اصغر ولي كونش گهي بود
به سان ِ چهره ي ِ جدّش علي بود
عليّ ِ اوسط ، آن ريغوي ِ بيمار
كه زد خولي بر او كير ِ شررْ بار
و ديگر ، قاسم آن بيچاره داماد
كه كُس ناكرده ، كونش رفت بر باد
سكينه ، غنچه ْ كس ؛ كون ْ يك ريالي
دو پستان داشت نورس ، سفت ، عالي
رُقيّه نيز ساك ِ خوب مي زد
كه خولي گفت : بس كن ؛ آبم آمد
چه گويم من ز كون ِ امّ ِ كلثوم
برو از شمر و خولي كن تو معلوم
........

حسين ، آري ، ز بهر ِ پادشاهي
به راه افتاد و ، خود ، خواهي نخواهي
بيامد اهل ِ بيتش را به گا داد
هزاران كون به دشت ِ كربلا داد
*
تو امروز اي پهن ْ مغز ِ دبنگوز
كه هستي بهر ِ او پُر ناله و سوز
بيا بر كير ِ من بنشين ، صفا كن
جماعي نذر ِ كير ِ اشقيا كن
يزيدم من يزيدم من يزيدم
به عاشوراي ِ تو صد بار ريدم